Şems’in Gözünden: İnsan Kendine Ne Zaman Döner? – Sessizlikle Gelen Hakikat

Kalbin Merkezinden

Ey yüreği yorgun insan…

Kendine son ne zaman döndün?

Ne zaman sustun ve içindeki sesi gerçekten duydun?

Zira bugün insanlar her şeyle konuşuyor ama kendisiyle suskun.

Ben nice alim gördüm, kitap yüklü merkep gibi bilgi taşıyan…

Ama kendini bilmediği için hakikatten uzak olan.

Nice sanatçı tanıdım, dünyayı büyüleyen…

Ama kendi kalbinin kapısını çalamayan.

İnsan kendine ancak karanlıkta döner.

Bir kayıpta, bir ayrılıkta, bir gecede…

Çünkü ışık çokken hakikati değil, gölgeyi görürsün.

Ama karanlık bastığında içindeki mum yanarsa, işte o zaman gerçek yolculuk başlar.

Bugünün dünyası seni dışa çağırıyor:

Daha çok göster, daha çok bil, daha çok paylaş…

Ama ben diyorum ki:

İnsan en çok içine dönünce büyür.

Çünkü dış dünya geçicidir, iç dünya sonsuzdur.

Sanal olanda kendini arayan, hakikate ulaşamaz.

Psikoloji der ki, “kendini tanı, duygularını fark et.”

Maneviyat der ki, “nefsini tanı, aşkı bul.”

İkisi de aynı yola çıkar aslında: Kalbe.

Ama kalbe giden yol sessizlikten geçer.

O yüzden ben çok konuştuklarımı değil, çok sustuklarımı hatırlıyorum.

Çünkü kalp gürültüde değil; sükûtta konuşur.

Sen ey insan,

Kendine dönmek için büyük kayıpları bekleme.

Bir sabah sessizce uyan, kendine bir çay koy, gözlerini kapat.

Ve sor:

Ben ne hissediyorum? Gerçekten kimim? Ne arıyorum?

Bu sorular seni kendine geri getirecek.

Bir insanın kendine dönmesi, bazen yıllar sürer…

Ama başladığı an, bin yıllık yolculuklar bir adımda erir.

Ve unutma:

Kendine dönen, Rabb’ine yaklaşır.

Çünkü hakikat, ne dağ başında ne kitaplarda…

Senin yüreğinin en derin yerindedir.