Şems’in Gözünden: Ruhun Karanlık Geçidi – Psikoloji ve Maneviyatın Dansı

Ey gönül ehli… Ey hayatın yorgun yolcusu…

Sen ki kalabalıklar içinde kaybolmuş, sesini susturmuş bir yürek taşıyorsun. Dışarıdan her şey yolunda gözükürken, içindeki fırtınayı kimse görmüyor. Çünkü bu çağda herkes dışını süslüyor, içini değil. Herkes görünmek istiyor ama kimse görünmemeye razı değil.

Ben sana “ruhunla yüzleş” diyorum. Ama sen korkuyorsun. Çünkü ruhun karanlıktır, aynası yoktur, şekli yoktur. Ama unutma; karanlık, ışığın yokluğu değil, ışığın doğacağı yerin adıdır.

Psikoloji bugün sana “travma” diyor, “anksiyete” diyor, “bağlanma stili” diyor. Güzel… Lakin bunlar tanıdır. Peki, ruhunun tedavisi nerede? Kalbinin kırıklarını hangi test onarır? Geceleri kimsenin bilmediği bir hüzne boğulduğunda, hangi ölçek seni anlayabilir?

Ben Mevlâna’nın gönlünü değil, önce gölgesini tutuşturdum. Çünkü insan önce kendi gölgesini tanımalıdır. Sen de önce içindeki öfkeyle, kibirle, korkuyla yüzleşeceksin. Sonra sevgi gelecek. Önce karanlıktan geçeceksin ki, ışığı tanıyabilesin.

Ey can… Ruhun derinliklerine dalmadan “iyileştim” deme. Çünkü iyileşmek, sadece ilaçla değil; bazen bir dua, bazen bir gözyaşı, bazen suskunlukla olur.

Bu çağ çok konuşuyor ama çok az hissediyor. Herkes danışan, herkes danışman… Ama kimse kendi içine danışmıyor. Oysa ben derim ki: İnsanın asıl terapisti, kendi içindeki sessiz Tanık’tır. Onunla buluşmadıkça hiçbir terapist seni tam anlayamaz.

Kardeşim…

Kendine biraz zaman ayır. Telefonsuz, müzik olmadan, başını yastığa koyduğunda dahi kaçmadan… Karanlığa otur. Korkma. Çünkü orada seni bekleyen biri var: Senin özün. Onu göremezsen, başkasının gözlerinde kendini ararsın. Hep eksik hissedersin. Oysa hakikat, dışarıda değil; içindedir.

Unutma…

Kendini aramayan, bir ömrü başkasının bulduklarıyla oyalanarak geçirir.

Ve şimdi son olarak sana diyorum ki:

Ne zaman ki kendi gölgenle el sıkışır, içindeki çocuğu bağışlar, geçmişini sararsın… İşte o zaman hem psikoloji hem maneviyat seninle birlikte dans etmeye başlar.

Şems-i Tebrizî’nin Sessizliğinden Doğan Sözlerle