Gelişim Dönemlerinde Sessiz Yalnızlık: Çocukların Fark Edilmeyen Ruh Halleri

Çocuklar bazen gürültüyle ağlar, bazen ise sessizce uzaklaşırlar.

Ve en tehlikeli yalnızlık, işte bu sessiz olandır.

Çünkü bu yalnızlık ne çığlık atar, ne dikkat çeker.

Sadece derinleşir… ve bir gün yetişkinliğin duvarlarında yankılanır.

Gelişim psikolojisi bize şunu söyler:

Çocuklukta yaşanan her etkileşim, kişiliğin mimarisine bir taş koyar.

Ama ya o taşlardan bazıları eksikse?

Ya çocuğun hissettiği ama ifade edemediği duygular hep göz ardı edildiyse?

Bugün birçok çocuk, yalnızca başarısıyla, davranışıyla ya da problemiyle fark ediliyor.

Ama onun bir bakışında gizlenen “beni gör” çağrısı çoğu zaman duyulmuyor.

Oysa çocuk, anlaşılmak ister.

Sorular sormasa da gözleriyle sorar:

“Ben değerli miyim? Güvendeyim mi? Seviliyor muyum?”

Sessiz yalnızlık, özellikle şu dönemlerde sık yaşanır:

 • Okul öncesi: Duygular söze dönüşmez, ama içe çekilme başlar.

 • İlkokul yılları: Sosyal baskılar başlar, çocuk kendini kıyaslamaya başlar.

 • Ergenlik: Kimlik karmaşası, bastırılmış öfke ve duygusal yalnızlık patlama noktasına gelir.

Ve ne yazık ki, bu yalnızlık çoğu zaman “huy” zannedilir.

“O biraz içine kapanık.”

“Zaten hep sessiz bir çocuktu.”

Halbuki bu sessizlik, çoğu zaman bir savunma mekanizmasıdır.

Görünmeyen yalnızlık; çocuğun oyunlara katılmamasıyla, arkadaşlarıyla bağ kuramamasıyla, göz kontağı kurmamasıyla, aşırı uyumlu davranışlarıyla kendini gösterir.

Ve bu durum, ilerleyen yaşlarda şu sorunlara dönüşebilir:

 • Düşük benlik saygısı

 • Anksiyete bozuklukları

 • Duygusal bağ kurmada zorlanma

 • Sosyal izolasyon ve değersizlik hissi

Bir çocuğun yalnız kalması kader değil, toplumsal bir sorumluluk meselesidir.

Çünkü yalnızlık, sadece çocuğa değil; geleceğe zarar verir.

Ben diyorum ki:

Bir çocuğun yalnız kalmaması için dev bütçeler gerekmez.

Göz göze gelmek, birlikte vakit geçirmek, sorularını dinlemek, duygularını ciddiye almak yeterlidir.

Ve unutmayalım:

Fark edilen çocuklar, yalnız büyümezler.

Yalnız büyümeyen çocuklar da kendilerine ve başkalarına daha şefkatli yetişkinler olurlar.

Berfin Alaybeyoğlu