Tanrı Nerede? Bir Çocuğun Açlığı, Bir İnsanlığın Sessizliği

“Cennette yemek var mı anne?.. Varsa ölelim. Orada karnımız doyar.”Üç yaşındaki bir çocuğun annesine söylediği bu cümle, bir medeniyetin tüm çığlıklarını susturarak dile getirilmiş bir insanlık manifestosudur. Çünkü artık açlık bir mide boşluğu değil, bir adalet çöküşüdür.

Bu soru yüzyıllardır yankılanıyor: Tanrı varsa, kötülük neden var? Tanrı iyiyse, çocuklar neden aç? Tanrı her şeye gücü yetiyorsa, neden dur demiyor? Dünya dinlerinin, filozofların ve vicdan sahibi herkesin boğazında düğümlenen bu soruların cevabı kolay değil. Belki de cevap ararken, yanlış yerde bakıyoruzdur.

Felsefenin "theodise" dediği problemde üç önerme sorgulanır:1. Tanrı her şeyi bilir,2. Tanrı her şeye gücü yeter,3. Tanrı tamamen iyidir. Ama çocuklar ölüyor. İnsanlar aç. Zulüm yayılıyor. Bir yerde bir yanlış var. Ama belki de yanlış bizde. Çünkü bir çocuk açsa, asıl soru şudur: "Biz neredeyiz?"

O üç yaşındaki çocuk, Tanrı’ya değil annesine sesleniyor. O aslında Tanrı’ya değil, insanlığa yakarıyor. Ve belki de Tanrı da aynı şekilde bize sesleniyor: "Ben size akıl verdim. Kalp verdim. Toprak verdim. Sofralarınızda fazladan kalan yemek verdim. O çocuğu doyurmak için daha neye ihtiyacınız var?"

Çocukların aç kaldığı bir dünyada suç, Tanrı’nın değil; haksız paylaşımın, duyarsız sistemlerin, kapitalizmin, bencilliğin, ve en çok da susanların eseridir.

Tanrı;- Aç bir çocuğun gözünde değil,- O çocuğu doyurmak için uzatılan elde görünür. Tanrı, bir çocuğun duasında değil, bir insanın eyleminde yaşar.

Cennet, bir inançtan çok daha fazlasıdır. Cennet, bir çocuğun "karnım doydu" dediği yerdir. Ve biz, o cenneti bu dünyada kurmadıkça; Tanrı’ya yakarışlarımız cevapsız kalabilir. Çünkü belki de Tanrı, bizden bir cevap bekliyordur.

O çocuğun annesine sorduğu soru aslında hepimizedir: "Cennette yemek var mı? "Ama bizim vereceğimiz cevap şu olmalı: "Bu dünyada da olsun. "Çünkü Tanrı’yı aradığımız her yerde, önce bir çocuğun gözlerinin içine bakmamız gerekir.