Kefenin Sessizliğinden Başını Uzatan Adam

8 Haziran 2023. Takvim bir günü işaret ediyor, ama benim için zaman orada durdu. Babam… O gün seni kaybettik. Oysa seni, hiç kaybetmeyeceğimi sanırdım. Belki hep yorgun, belki hep sessizdin… Ama biz seni her zaman ayakta, yürürken, bir işi tamamlarken hatırladık. Senin yorulman bizde yokluk demekti; senin susman, bir şeylerin değiştiği anlamına gelirdi. Ve şimdi, o büyük suskunluğun tam ortasındayım.

Bu gece rüyama geldin. Aylar sonra ilk kez… Kefeninden başını uzatıyordun. Bir çığlık gibi değil, bir özlem gibi baktın. Sanki “ben buradayım” der gibiydin. Ama ben, senin o bakışınla darmadağın oldum. İnilti ve gözyaşlarım eşliğinde uyandım. O anda anladım: Baba, sen gittiğinden beri hiçbir şey tam değil.

Ben seni öyle sıradan bir şekilde özlemiyorum. Ben seni, çocukluğumun temeli olarak, abimin tedavisindeki sabır olarak, ömrünü bize adayan bir emek olarak özlüyorum. Annemin dağılmış ruhunu tutan eldin sen. Abim'in hastane randevularındaki sadık yol arkadaşıydın. Torunlarının adını her unuttuğunda bile gözlerinin içi gülüyordu. Sen, bizim için sadece bir baba değildin. Sen, her şeydin.

Seni en çok sessizlikte duyuyorum. Kalabalıklar susunca, herkes uyuyunca… Senin yokluğun yankılanıyor. Ve bazen düşünüyorum, neden kefeninden başını çıkarıp baktın bana bu gece? Hangi yarama dokunmak istedin? Hangi söz yarım kaldı da anlatmak istedin?

Baba… Ben artık senin yerine de güçlüyüm. Abime, anneme, çocuklarıma kol kanat germeye devam ediyorum. Ama içimde bir yer var ki, orada çocukluğum ağlıyor hâlâ. O çocuk, sabahları senin ayak sesinle uyanmak istiyor. O çocuk, yine birlikte yürüyüşe çıkmak istiyor. O çocuk, senin bir gün daha yaşamanı diliyor.

Sen kefeninden başını çıkarınca ben, hayatın hâlâ senden ibaret olduğunu anladım. Biliyorum, aklımda hep sen varsın. Çünkü seni çok özledim baba. Hem de her geçen gün biraz daha fazla…