Varlıkta Fenâ, Kalpte Bekâ: Yoklukta Varlığı Bulmak

Aynâ-yı Hüda

Bir an durdum.

Kendimi düşündüm.

Kendim dediğim şeyin,

benim olmadığını fark ettim.

Her şey geçiyordu:

İsim, unvan, beden, zihin…

Ama bir şey geçmiyordu içimden:

O’na olan özlem.

İşte orada anladım, ben aslında O’na aitim.

“Fenâ”, yok olmak sanılıyor çoğu zaman.

Ama bu yokluk, gerçekte en büyük varoluş.

Benlikten geçmenin, ilâhî olanla örtüşmenin adı.

Nefsimin sesini susturduğumda,

Hakikatin fısıltısını duydum.

Dünya sustu, kalbim konuştu.

Ve dedi ki:

“Bekâ, kalpte saklıdır. Çünkü orası O’nun nazargâhıdır.”

Sonsuzluğu arayan bizler,

sonlu şeylerde oyalanırken yoruluyoruz.

Oysa yok olmayı bilen,

Gerçek varlıkla bütünleşir.

Ey okuyan dost,

Bu yazıyı bir bilgi değil, bir çağrı olarak kabul et.

Çünkü bu çağrı sana değil, içindeki O’na.

Yani kendine…

Yani hepimize…

Aynâ-yı Hüda

“Kendinde yok ol ki, O’nda var olasın.”