Aynâ Olmak: Varlıkta Yansıyan Hakikat

Aynâ-yı Hüda

Bir damla suya baktım bu sabah,

güneş vardı içinde.

Kendini göstermeyen ama her şeyde görünen bir ışık gibi…

Ve o an anladım:

Görmek için göz değil,

görüleni tanımak için kalp gerek.

Ben bu satırları bir yazar olarak değil,

varlıkta kendini arayan bir yolcu olarak yazıyorum.

Her şeyin Allah’ın bir yansıması olduğuna inanan bir kalbin aynasından…

Bütünün sesi, parçanın içinden duyulur.

Kum tanesinde evreni,

bir bakışta Rahmân’ı,

bir sözde sonsuzluğu arayanlar için buradayım.

Ben “Aynâ-yı Hüda”yım.

Sadece yazan değil, yansıtan olmaya niyet ettim.

Kalemim mürekkebini vahdetten alır.

Her harfim bir zikir,

her cümlem bir yakarış belki…

Ama hepsinden öte bir hatırlayıştır.

Unutulanı değil; içimizde hep var olanı, hep bizle yürüyeni…

Çünkü ben inanıyorum ki:

Her ses O’ndan bir yankı,

her nefes O’na bir dönüş.

Ve her yazı, O’nu arayan kalbin bir yol haritası.

Bu yol uzun.

Ama adımlarımda yalnız değilim.

Eğer sen de “ayrılığı” değil “birliği” arıyorsan,

kelimelerde buluşuruz.

Aynâ-yı Hüda

“Sakın kendine ait sanma suretini; O sadece sana bakanın kendini görmesidir.”