Robinson Crusoe’nun Gözünden: Cuma ile Adadan Modern Dünyaya Bir Bakış

Yıllarımı geçirdiğim o ıssız adada, doğa saat gibiydi. Güneşin doğuşuyla uyanır, batışıyla dinlenirdik. Günlerimizi avlanmakla, barakamızı onarmakla, yıldızları izleyerek düşünmekle geçirirdik. Sonra bir gün Cuma geldi. Farklıydı ama yabancı değildi. Beraber geçirdiğimiz zaman, bana modern dünyanın nasıl bir şey olduğunu düşündürmeye başladı. Şimdi duyuyorum ki, herkesin cebinde bir “telefon” varmış. Konuşuyormuş, yazışıyormuş, hatta birbirlerine yüzlerini gösterip bakışıyorlarmış ama… gerçekten görüyorlar mı birbirlerini?

Cuma geçen gün bir soru sordu:

“Efendim, neden insanlar sürekli bir yerlere koşuyor?”

Haklıydı. Biz burada bir hindistancevizi düşsün diye bile beklerken, onlar şehirlerde saatlerce süren koşular içindeler. Sürekli bir yerlere yetişme çabası, sanki hayatın kendisini kaçırmak için birebir.

Adada bir yıldızı izlemek bile bir vakittir. Rüzgârın yönünü sezmek, toprağın nemini koklamak… Modern insanın radarına bile girmez bunlar. Onlar ekranlar arasında kaybolmuş, ama biz burada bir bakışla anlaşmayı öğrendik. Dillerimiz farklıydı belki ama niyetimiz, kalbimiz birdi. Oysa şehirlerde insanlar aynı dili konuşup birbirini anlamıyorlar. Aynı apartmanda oturup birbirlerine selam vermeyenler varmış. Yalnızlık böyle bir şey işte; kalabalıkta kaybolmak.

Bir keresinde Cuma, bana dedi ki:

“Belki de onlar çok şeye sahip oldukları için, hiçbir şeye gerçekten sahip değiller.”

Sustuğum nadir anlardan biriydi. Çünkü derin bir hakikatti bu. Biz burada bir avuç pirinçle bayram ederken, onlar dolu sofralarda huzuru arıyor. Aradıkları şey, belki de ellerindekilerden çok, kalplerindekini fark edebilmek.

Yine de umutsuz değiliz. Bir gün insanlar yavaşlamayı yeniden hatırlayacak belki. Doğayı duymayı, gökyüzüne bakmayı, yanındaki insana “Sen nasılsın?” demeyi. Cuma ile biz, bu adadan modern dünyaya bir mesaj yolluyoruz:

Biraz durun. Biraz dinleyin. Ve lütfen, biraz sevin.