Çocuklar bazen gürültüyle ağlar, bazen ise sessizce uzaklaşırlar. Ve en tehlikeli yalnızlık, işte bu sessiz olandır.

Ustalık çoğu zaman bir zanaatla, bir becerinin yıllar içinde kusursuzlaştırılmasıyla anılır. Ama yaşam söz konusu olduğunda, ustalık sadece bilgi ya da deneyim değil, varoluşa karşı geliştirilen duruştur.

“Sarı Öküz”ü hatırlayın… Hani sürüyü parça parça almak isteyen kurda, önce birini verdiler de, sonunda hepsi gitti ya… İşte o Sarı Öküz, sadece bir hayvan değildi. O, direnişin simgesiydi. O verilince, zalime boyun eğilince, geriye ne sürü kaldı, ne haysiyet.

Bir bitki ölmeden önce, tüm enerjisini bir şeye verir: tohuma. Rüzgârla dağlara, kuşlarla ovalara, toprağın derinliklerine ya da bir hayvanın kürküne karışan o küçük yaşam kapsülleri…

Cümlenin evladı Hak’ta saklı olsun. Hiçbirinin ayağına taş değmesin, hiçbiri kalbinde eksiklik hissetmesin. Zira bazı yollar ayakkabıyla değil, yürekle yürünür. Ve bazı adımların rehberi çocuklar olur, bazı gecelerin kandili bir evladın sessiz duası…

Bazen bir kapı, sadece geçilecek bir yer değil; durulacak, düşünülecek, hatta içe dönülecek bir eşik olur. Bugün sizlerle, tam da böyle bir kapının önünde duracağız.  

Devlet bir aygıttır, toplum bir organizma. Ama aradaki en görünmeyen bağ, psikolojidir. Bu üç kavram birbirinden bağımsızmış gibi görünse de, gerçekte biri diğerinin aynasında var olur.

Aşk, çoğu zaman güzellikle, arzuyla, heyecanla ve bağlılıkla anılır. Oysa derinlemesine incelendiğinde, aşk dediğimiz şey, yalnızca sevgiye

Siyaset uzun bir süredir konuşanların, bağıranların, üstünlük kurmaya çalışanların alanı haline geldi. Ne yazık ki bu gürültü içinde en

Bir ses vardır ki bağırmaz ama duvarları yıkar. Bir kalabalık vardır ki sessiz yürür ama tarih yazar.

Siyaset, artık sadece ideolojilerin ya da programların yarıştığı bir alan olmaktan çıktı. Günümüzde siyaset, büyük ölçüde algıların

Türkiye ekonomisi üzerine konuşurken artık iki ayrı gerçeklikten söz ediyoruz: biri tablolar, grafikler ve ekonomik göstergelerle

Bugün birçoğumuz fiziksel değil, ruhsal bir yorgunluğun eşiğindeyiz. Sabah uyanmak istemeyen bedenler, gece uyuyamayan zihinler.

Dün, bugün ve yarın… Zaman çizgisi bazen öylesine iç içe geçer ki yaşadıklarımızı tarihin tozlu raflarından çıkmış bir kitap gibi okuruz.

Tarih, bazen bir adamı değil, bir çağın aynasını temsil eden bir zihni saklar satır aralarında.

Sanat tarihi, yalnızca renkli tuvallere, heybetli heykellere ya da görkemli mimari yapılara bakan bir mercek değil;

Bir filin ölümü, sessiz bir çığlık gibidir. Ne bir hırıltı duyar doğa, ne de bir ağıt yükselir göğe.

Onlar, şehirler kurdular, yazıyı icat ettiler, yıldızları gözlemlediler ve… krallar çıkardılar.

“Ben” dediğimiz şey, gerçekten bize mi ait, yoksa bir başkasının gözlerinde mi şekillenir?

Ben: Atam, bugün ikimiz de 52 yaşındayız. Aynı çağda yaşasaydık, sizinle bir fincan kahve eşliğinde sohbet edebilir miydim?