Kadının bedeni, uzun süredir yalnızca biyolojik bir varlık değil; bir tartışma alanı, bir simge, bir hedef, bir tabu.

Çocuklar bazen gürültüyle ağlar, bazen ise sessizce uzaklaşırlar. Ve en tehlikeli yalnızlık, işte bu sessiz olandır.

Sokaklar kalabalık, ekranlar cıvıl cıvıl, sosyal medya hesapları arkadaşlarla dolu. Ama birey hiç bu kadar yalnız hissetmemişti.

Maruz bırakma (exposure) yöntemi, özellikle kaygı bozuklukları ve travma sonrası stres bozukluğu (TSSB) gibi rahatsızlıkların tedavisinde sıklıkla başvurulan davranışçı bir tekniktir.

Bilişsel onarım terapisi (CRT), nöropsikolojik işlevlerde bozulma yaşayan bireylerde, özellikle dikkat, bellek, yürütücü işlevler ve öğrenme becerileri gibi alanlarda işlevselliği artırmayı hedefleyen, yapılandırılmış ve tekrar temelli bir psikoterapi yaklaşımıdır.

Bir an durdum. Kendimi düşündüm. Kendim dediğim şeyin, benim olmadığını fark ettim.

Ey dostlarım! Ben yel değirmenlerine saldırdım çünkü onları dev sandım. Ama ne devlerdi onlar! Kimi zaman bir devlet dairesinin kapısında, kimi zaman bir memurun masasının arkasında, kimi zaman da bir “dilekçe uygun değil” cümlesinde yeniden karşıma çıkıyorlar.  

Bazı dostluklar bir ırmak gibi akar, kimi denize varır, kimi çölde kaybolur. Freud ile Togan’ın yolu, tarihin ince kıvrımlarında kısa bir an kesişti.

Bugünün toplumuna baktığımda en çok gördüğüm şey, gerçeği unutmuş, algının kölesi olmuş bir kalabalık. İnsanlar neyi biliyor sanıyorlar, neyi hissediyorlar, neye inanıyorlar — ama bunların hangisi gerçekten sorgulanmış?

Zaman dediğin nedir? Bir kum tanesi mi, bir yıldızın doğumu mu, yoksa bir sevgilinin dudağında donmuş bir tebessüm mü?

Ey yüreği yorgun insan… Kendine son ne zaman döndün? Ne zaman sustun ve içindeki sesi gerçekten duydun?

Tarihin derin vadilerinden gelen bir uğultu vardır; yalnızca susanlar değil, konuşanlar da duyar onu. İşte o uğultunun adıdır Baba İshak. Ne yalnızca bir kişi, ne sadece bir isyan

Bir bireyin ruhunda bastırılan her şey, ya rüyasında belirir ya davranışlarında. Peki ya bir toplumun bastırdıkları nereye çıkar? Sokağa mı? Medyaya mı? Politikaya mı? Yoksa suskun bir cinnete mi dönüşür?

Eskiden bizim köyde biri yere düşse, herkes koşardı. Şimdi büyük şehirde birini yerde görsen, insanlar yolunu değiştiriyor. Yardım etmek şüpheli, iyi niyetli olmak safça sayılıyor.

Halife el-Muktedir Billah’ın emriyle çıktığım uzun seferlerde gördüm ki, iklimler değişse de insan ruhunun sancısı hep aynıdır.

Ustalık çoğu zaman bir zanaatla, bir becerinin yıllar içinde kusursuzlaştırılmasıyla anılır. Ama yaşam söz konusu olduğunda, ustalık sadece bilgi ya da deneyim değil, varoluşa karşı geliştirilen duruştur.

İnsanın en derin iki aynası: Cinselliği ve inancı. Her biri onun benliğini, kimliğini, dünyaya tutunuş biçimini şekillendirir. Ne var ki, bu iki kavram üzerine konuşmak, hele ki bir başkasınınkini sorgulamak, adeta ruhunun odasına izinsiz girmeye benzer.

Bazı sözler vardır ki, yalnızca dile değil, kalbe dokunur. Yunus Emre’nin yüzyıllar öncesinden bugüne yankılanan o kudretli sözü gibi:

Bilişsel Onarım Terapisi (CRT), başta şizofreni olmak üzere, çeşitli psikiyatrik bozukluklarda bilişsel eksiklikleri azaltmayı hedefleyen yapılandırılmış bir müdahale yöntemidir.

23 Nisan sabahıydı. Çocuklar, rengârenk balonlarını göğe salarken yer kabuğu birden öfkelendi. Gök neşeyle gülümserken, toprak ağlamaya başladı.