Tarih, bazen bir adamı değil, bir çağın aynasını temsil eden bir zihni saklar satır aralarında.

Sanat tarihi, yalnızca renkli tuvallere, heybetli heykellere ya da görkemli mimari yapılara bakan bir mercek değil;

Bir filin ölümü, sessiz bir çığlık gibidir. Ne bir hırıltı duyar doğa, ne de bir ağıt yükselir göğe.

Onlar, şehirler kurdular, yazıyı icat ettiler, yıldızları gözlemlediler ve… krallar çıkardılar.

Yer: Kadim bir mahkeme salonunu andıran açık hava meydanı. Taş sütunlar arasında kurulmuş uzun bir masa. Gökyüzü gri, rüzgâr sessiz. Bu masa

25 yaşında, felsefe mezunu, işsiz. İstanbul’da yaşıyor ama ruhu ne geçmişte ne gelecekte. İnancını yitirmiş ama hâlâ adalete susamış.

Ben, Marcus Tullius Cicero, gözlerimi Türkiye Cumhuriyeti’ne çevirdiğimde, tarihin derinlerinden yükselen tanıdık sesleri duyar gibiyim.

Zaman ve mekân ötesi bir divan. Uçsuz bucaksız bir kütüphanenin ortasında, kadim alfabelerle yazılı kitapların çevrelediği yuvarlak

“Ben” dediğimiz şey, gerçekten bize mi ait, yoksa bir başkasının gözlerinde mi şekillenir?

Ben: Atam, bugün ikimiz de 52 yaşındayız. Aynı çağda yaşasaydık, sizinle bir fincan kahve eşliğinde sohbet edebilir miydim?

Ben 6 yaşında,Ata da 6 yaşında. Aynı yaştayız. Aynı toprağın çocukları. Aynı güneşin altında, aynı gökyüzüne bakıyoruz.

Masada derin bir sessizlik vardı. Sokrates gözlüklerini çıkarıp masaya bıraktı, ardından soruyu ortaya attı: “Devletin bir ruhu olabilir mi

Toplantı Tarihi: 27 Mart 2025   Katılımcılar:  • Sigmund Freud (Psikanalizin babası)  • Victor Hugo (Edebiyatçı ve özgürlük savunucusu)...

Ben kimim? Sorsam, bana bir çırpıda cevap verebilir misin? Öyle ulu orta döker misin kendini? Ayna taşır mısın, yanında mesela?  

Yıllarımı geçirdiğim o ıssız adada, doğa saat gibiydi. Güneşin doğuşuyla uyanır, batışıyla dinlenirdik. Günlerimizi avlanmakla, barakamızı

Bir zamanlar bir kuklaydım; iplerle oynatılan, yön verilen, kararları başkalarının ellerine bırakılmış bir figür.

O tertemiz hava, her sabah çiçek kokularıyla uyanmak, kuşların sesini yastık niyetine dinlemek…

Geppetto’nun atölyesi, dışarıdan bakıldığında bir marangozhane gibi görünür: Talaş kokusu, duvara asılı keserler, köşede bir mengene, yerde

Bugün burada zamanın, mekânın, inancın ve ideolojinin sınırlarını aşarak bir araya geldik. Masamızda kimisi bir şiir gibi konuşur, kimisi

Efendim Don Kişot hep büyük savaşların, yel değirmenlerinin peşindeydi. Ben de arkasından sürüklenip durdum.