Yazarlarımız

“Cennette yemek var mı anne?.. Varsa ölelim. Orada karnımız doyar.”Üç yaşındaki bir çocuğun annesine söylediği bu cümle, bir medeniyetin tüm çığlıklarını susturarak dile getirilmiş bir insanlık manifestosudur. Çünkü artık açlık bir mide boşluğu değil, bir adalet çöküşüdür.

Gelir uçurumları derinleştikçe, şu soru daha fazla gündeme geliyor: Ekonomik büyüme gerçekten refah mı getiriyor, yoksa sadece daha derin eşitsizlikler mi yaratıyor? Simon Kuznets’in 1955’te geliştirdiği hipotez, bu soruya iyimser bir yanıt veriyordu: "Önce eşitsizlik artar ama sonra azalır." Ancak günümüzde, bu eğrinin geçerliliği tartışmalı hale gelmiştir.

Bir ülkenin ekonomik göstergeleri yalnızca piyasaları değil, toplumun ruh sağlığını da doğrudan etkiler. Haziranı geride bırakırken, Türkiye'de artan enflasyon, hayat pahalılığı ve geçim sıkıntısı, bireylerin yalnızca cüzdanlarını değil, benliklerini de sarsmaktadır.

Sosyolojik açıdan bakıldığında, kendine yabancılaşma, yalnızca bireyin iç dünyasına ait bir süreç olmaktan çıkar ve geniş bir toplumsal fenomen olarak görülür. Her insan hayatının çeşitli evrelerinde, toplumun dayattığı rol ve beklentilere karşılık verirken, kendi benliğiyle mesafe koyma deneyimi yaşar.

İnsan doğası iki temel kutupta salınır: arzu ve denetim. Bir yanda doyum isteyen dürtülerimiz, diğer yanda toplumsal ve ahlaki sınırlarla şekillenmiş benliğimiz... Peki kötülük dediğimiz o yıkıcı güç, tam olarak nerede doğar?

“Sahip olduğunuz bir inciyi, bu inciyi isteyen birine satmak ticaret değildir. Ama sahip olmadığınız bir inciyi, bu inciyi istemeyen birine satmak, ticarettir.”

İşçi, yaptığı işe yabancıdır. İş, onun için bir yaratım ya da kendini gerçekleştirme süreci değil, sadece geçinmek için yapmak zorunda olduğu bir yük haline gelmiştir. İşçinin üretim sürecindeki rolü mekanikleşir, tekdüze hâle gelir ve yaratıcı yönünü köreltir.

Her şey normal gibiydi. Ama pazar günü bir gariplik vardı. Abim evde tepkisizdi; bakışları donuktu, konuşmaları seyrelmişti, sanki başka bir âleme dalmış gibiydi. Bu hâli beni huzursuz etti.

“Zihnin Tuzakları”, bir uyarıdan çok bir davettir: Düşüncenin otomatikliğinden özgürlüğüne, yalnızlıktan bağa, amaçsızlıktan anlamlı bir varoluşa doğru içsel bir yolculuğa çıkma daveti.

İsrail’in geçtiğimiz günlerde İran topraklarında düzenlediği saldırı ve nokta operasyonları, yalnızca bölgesel rekabetin değil, jeopolitik satranç tahtasında yeni bir hamlenin göstergesidir.

Bir zamanlar tanrılar katında işlenen bir “suç” vardı: Bilgiyi paylaşmak. Prometheus, tanrılardan çaldığı ateşi insanlara verdiğinde yalnızca karanlığı değil, düzeni de yaktı. Çünkü o kıvılcım, ısıtmanın ötesinde bir anlam taşıyordu: Sorgulama cesareti.

İnsan yaşamının belki de en çarpıcı duygusal deneyimi olan aşk, yüzyıllardır şiirlerde, romanlarda ve mitolojik anlatılarda işlendi.

8 Haziran 2023. Takvim bir günü işaret ediyor, ama benim için zaman orada durdu. Babam… O gün seni kaybettik. Oysa seni, hiç kaybetmeyeceğim

Bir ayna düşünün. Her sabah yüzümüze baktığımız, saçımızı düzelttiğimiz, kendimizi tanımaya çalıştığımız… Ama bu aynanın yüzü çatlamış. Her kırık, başka bir yansımayı getiriyor karşımıza.

İnsan, yalnızca etten ve kemikten değil; endişeden, beklentiden ve bilinmezlikten yoğrulmuş bir varlıktır. Kutsal metinlerde geçen “İnsan endişeden yaratılmıştır” ifadesi, metaforik düzeyde insanın ruhsal doğasına, psikolojik derinliğine ve Tanrı’yla kurduğu bağı anlamlandıran kadim bir gerçeğe işaret eder.

İnsan, bilmek için doğmaz; anlamak için var olur. Bilgi, onun elindeki bir araçtır, ama anlam, içinde yankılanan bir çağrıdır. Bilim, doğanın diliyle konuşur. Felsefe, insan aklının kurguladığı evrensel bir sorular zinciridir.

Toplumlar yalnızca doğal afetlerle, savaşlarla ya da ekonomik krizlerle sarsılmaz; bazen duyulmayan bir çığlık, bastırılan bir öfke, ertelenen bir gerçek de deprem etkisi yaratır.

Hukuk… Kulağa ne kadar soğuk, ne kadar sistematik geliyor değil mi? Ama aslında hukuk dediğimiz şey, insanın birbirine ettiği sözün kurumsallaşmış hâlidir.

“Kadın paradan anlamaz” klişesi, uzun yıllar boyunca sadece ekonomik değil; toplumsal, kültürel ve psikolojik bir bariyer olarak karşımıza çıktı.

Kadının bedeni, uzun süredir yalnızca biyolojik bir varlık değil; bir tartışma alanı, bir simge, bir hedef, bir tabu.

Çocuklar bazen gürültüyle ağlar, bazen ise sessizce uzaklaşırlar. Ve en tehlikeli yalnızlık, işte bu sessiz olandır.

Ustalık çoğu zaman bir zanaatla, bir becerinin yıllar içinde kusursuzlaştırılmasıyla anılır. Ama yaşam söz konusu olduğunda, ustalık sadece bilgi ya da deneyim değil, varoluşa karşı geliştirilen duruştur.

“Sarı Öküz”ü hatırlayın… Hani sürüyü parça parça almak isteyen kurda, önce birini verdiler de, sonunda hepsi gitti ya… İşte o Sarı Öküz, sadece bir hayvan değildi. O, direnişin simgesiydi. O verilince, zalime boyun eğilince, geriye ne sürü kaldı, ne haysiyet.

Bir bitki ölmeden önce, tüm enerjisini bir şeye verir: tohuma. Rüzgârla dağlara, kuşlarla ovalara, toprağın derinliklerine ya da bir hayvanın kürküne karışan o küçük yaşam kapsülleri…

Cümlenin evladı Hak’ta saklı olsun. Hiçbirinin ayağına taş değmesin, hiçbiri kalbinde eksiklik hissetmesin. Zira bazı yollar ayakkabıyla değil, yürekle yürünür. Ve bazı adımların rehberi çocuklar olur, bazı gecelerin kandili bir evladın sessiz duası…

Bazen bir kapı, sadece geçilecek bir yer değil; durulacak, düşünülecek, hatta içe dönülecek bir eşik olur. Bugün sizlerle, tam da böyle bir kapının önünde duracağız.  

Devlet bir aygıttır, toplum bir organizma. Ama aradaki en görünmeyen bağ, psikolojidir. Bu üç kavram birbirinden bağımsızmış gibi görünse de, gerçekte biri diğerinin aynasında var olur.

Aşk, çoğu zaman güzellikle, arzuyla, heyecanla ve bağlılıkla anılır. Oysa derinlemesine incelendiğinde, aşk dediğimiz şey, yalnızca sevgiye

Siyaset uzun bir süredir konuşanların, bağıranların, üstünlük kurmaya çalışanların alanı haline geldi. Ne yazık ki bu gürültü içinde en

Bir ses vardır ki bağırmaz ama duvarları yıkar. Bir kalabalık vardır ki sessiz yürür ama tarih yazar.

Siyaset, artık sadece ideolojilerin ya da programların yarıştığı bir alan olmaktan çıktı. Günümüzde siyaset, büyük ölçüde algıların

Türkiye ekonomisi üzerine konuşurken artık iki ayrı gerçeklikten söz ediyoruz: biri tablolar, grafikler ve ekonomik göstergelerle

Bugün birçoğumuz fiziksel değil, ruhsal bir yorgunluğun eşiğindeyiz. Sabah uyanmak istemeyen bedenler, gece uyuyamayan zihinler.

Dün, bugün ve yarın… Zaman çizgisi bazen öylesine iç içe geçer ki yaşadıklarımızı tarihin tozlu raflarından çıkmış bir kitap gibi okuruz.

Tarih, bazen bir adamı değil, bir çağın aynasını temsil eden bir zihni saklar satır aralarında.

Sanat tarihi, yalnızca renkli tuvallere, heybetli heykellere ya da görkemli mimari yapılara bakan bir mercek değil;

Bir filin ölümü, sessiz bir çığlık gibidir. Ne bir hırıltı duyar doğa, ne de bir ağıt yükselir göğe.

Onlar, şehirler kurdular, yazıyı icat ettiler, yıldızları gözlemlediler ve… krallar çıkardılar.

“Ben” dediğimiz şey, gerçekten bize mi ait, yoksa bir başkasının gözlerinde mi şekillenir?

Ben: Atam, bugün ikimiz de 52 yaşındayız. Aynı çağda yaşasaydık, sizinle bir fincan kahve eşliğinde sohbet edebilir miydim?

Ben kimim? Sorsam, bana bir çırpıda cevap verebilir misin? Öyle ulu orta döker misin kendini? Ayna taşır mısın, yanında mesela?  

Bir çocuk dünyaya geldiğinde, yalnızca bir beden değil; aynı zamanda kocaman bir anlam arayışı başlar. Sözsüz, ama derin.

Göç, insanlık tarihi kadar eski bir olgu. Ama içinde bulunduğumuz çağda göç artık sadece bir yer değiştirme değil; bir kimlik krizi,

“Gelecek” eskiden umutla beklenen bir kavramdı. Şimdi ise çoğu genç için yalnızca bir belirsizlik kaynağı.

Bugünün insanı kalabalıklar içinde yürüyor ama kendi sesini duyamıyor. Sosyal medya hesapları dolu, arkadaş listeleri kalabalık,

Kadın… Binlerce yıldır hem kutsanmış hem bastırılmış, hem yüceltilmiş hem görmezden gelinmiş bir varlık. Ama bugün onun hikâyesi yeniden yaz

Demokrasinin çoğunluğun azınlığa tahakküm aracı olmaktan çıkması için, güçlü denge mekanizmalarına ihtiyaç vardır.

Freud’un psikanalitik kuramına göre rüyalar, bilinçdışı arzuların, bastırılmış duyguların ve iç çatışmaların sembolik ifadeleridir.

Yalnızca bir savaşın değil, bir milletin kaderinin yazıldığı, bağımsızlık inancının temellerinin atıldığı o büyük günün yıldönümü.

Modern ekonominin temel taşlarını oluşturan Rönesans, Sanayi Devrimi ve Kapitalizmin Doğuşu süreçlerine odaklanıyoruz.